Rozdział 23.

Gdy pociąg przejechał otworzyłem powieki.

-Paula! – zobaczyłem, ze stała cały czas w tym samym miejscu – Nie ruszaj się, już do ciebie idziemy. – zawołałem i razem z chłopakami weszliśmy na dach wagonu. Szybko do niej podbiegłem i przytuliłem. Ona cały czas płacząc wtuliła się we mnie.

-Nie strasz mnie już tak nigdy więcej.

-Przepraszam.

-Chodź, jedziemy do domu, bo dziewczyny już pewnie od zmysłów odchodzą. – wszyscy wsiedliśmy do samochodu.

~~~~~~~perspektywa paulii~~~~~~~

W samochodzie zadzwoniłam do Natie.

-Halo? Paula! Co ty odwalasz?

-Jadę do domu z chłopakami.

-Dzięki Bogu. Co ci strzeliło do tej głupiej głowy?

-Nie wiem. Nie myślałam wtedy normalnie.

-Okej, ale wiesz, ze już cię samej nigdzie nie puścimy?

-Tak wiem. Natie ja kończę, jestem zmęczona ale pogadamy jutro.

-Dobra ,ale daj me jeszcze Nialla. – oddałam mu telefon

-Tak? Ehem, okej… dobrze nie zostawię… tak, obiecuję… no, pa.

-Co mówiła?

-Że mam cię pilnować i nigdzie samej nie zostawiać.

-Niania się znalazła. – zaśmiałam się

-I tak byśmy cię nie odstępowali na krok.

-Acha, ale do łazienki dacie mi iść samej?

-Do łazienki będzie z tobą chodził Niall. – zaśmiali się chłopcy

-Dobrze wiedzieć. Ej, Harry?

-Tak?

-Możesz się zatrzymać pod moim domem?

-Po co? Zostajesz u nas.

-No wiem, dlatego wezmę tylko walizkę i możemy jechać do was.

-Acha, to okej. – Pojechaliśmy po moją walizkę i chwile potem byliśmy już u chłopaków. W progu powitała nas ta blondynka, przez którą to wszystko się zaczęło.

-No cześć. – przytuliła mnie – Miło mi cię w końcu poznać. Jestem Lily, kuzynka Nialla.

-Pauline. Sorry, za to całe zamieszanie.

-Nic się nie stało. Nie rozmawiajmy o tym.

-Wiecie, ja pójdę się umyć i przebrać.

-Okej, a psik! – kichnął Niall

-Chłopacy zróbcie mu herbaty, a ty choruszku pod koc albo od razu do łóżka.

-Dobrze mamo! – krzyknęli chłopacy, a ja poszłam do łazienki. Po pół godziny wyszłam w piżamie, gotowa do spania. W salonie siedzieli chłopacy oprócz Nialla.

-Niall leży w łóżku, czeka na ciebie. – uśmiechnął się Lou

-Okej, zaraz do niego idę, a gdzie jest ta Lily?

-Poszła już.

-Acha, to dobranoc. – i poszłam do Nialla

-Jak się czujesz? – spytałam kładąc się koło niego

-Dobrze, a ty będziesz chora jak będziesz tak się we mnie wtulać.

-To nic, ja już jestem chora na chorobę nieuleczalną.

-Jaką?

-Totalne zakochanie w pewnym najprzystojniejszym, najsłodszym i najukochańszym na świecie blondynie, który patrzy na mnie teraz swoimi najcudowniejszymi, błękitnymi tęczówkami.

-Oj, nie słodź mi tak.

-Ale to prawda.

-Oczywiście, ty moja najcudowniejsza dziewczyno świata. – pocałował mnie w czubek głowy i zaczął głaskać po włosach

-Uwielbiam jak tak robisz. – po chwili milczenia Niall niespodziewanie znalazł się nade mną i przybliżył swoją twarz do mojej tak, że stykaliśmy się nosami

-Wiesz, że cie kocham? – wyszeptał

-Wiesz, że ja ciebie też? – uśmiechnęłam się i pocałowałam go

-Nie chcę, żebyś była chora. – przerwał po chwili

-Ale ja chcę. – znów nasze usta się złączyły

-Ok. Idziemy spać? – spytałam, gdy się oderwaliśmy

-Tak. Słodkich snów.

-Dobranoc. – odwróciłam się plecami, on mnie objął od tyłu i zasnęliśmy

~~~~~~~NASTĘPNY DZIEŃ~~~~~~~

-Rano obudziłam się około 11. Nialla już nie było. Wstałam i w piżamie zeszłam na dół.

-Dzień dobry czarodziejko. – powitali mnie wszyscy

-Cześć. O co wam chodzi?

-Nie wiemy jak, ale uzdrowiłaś nam Niallera. Jedna noc i już chodzi jak nowo narodzony.

-Serio? – zaśmiałam się – No to dobrze.

-A jak ty się czujesz? Nie jesteś chora? – Niall przytulił mnie

-Nie, dobrze się czuję tylko…

-Głodna? – przerwał mi Harry

-Taak. – uśmiechnęłam się

-Chodźcie chłopaki, zrobimy jej śniadanie. – zerwał się Lou

-Przecież mogę sobie sama zrobić.

-Jesteś naszym gościem, więc my ci zrobimy. – I cała 5 zaczęła krzątać się po kuchni. Przyglądałam się temu z rozbawieniem.

-Gdzie kucharek 6 tam nie ma co jesć. – przypomniało mi się polskie przysłowie

-Co? – spytali nie wiedząc o co chodzi

-Nie nie, tylko boję się, że wasza 5 plus kuchnia to nie jest dobre połączenie. Pomóc wam?

-Czy ty wątpisz w nasze umiejętności? – spytał oburzony Zayn

-Oczywiście, że nie. Jestem tylko ciekawa końcowego efektu.

-No to idź pooglądać TV w salonie, a my ci zaraz przyniesiemy pyszne śniadanko.

-Okej, tylko proszę nie zróbcie sobie krzywdy.

-Ty już się o nas nie bój. – Poszłam do salonu i włączyłam TV. Nie leciało nic ciekawego, więc zostawiłam moja bajkę z dzieciństwa czyli „Scooby Doo”. Oglądałam dopóki nie usłyszałam kłótni z kuchni.

-Nutella!

-Nie, marchewka!

-Nie, sałata!

-Co tu się dzieje? – spytałam wchodząc do kuchni

-Robią kanapki, ale każdy chce zrobić z czymś innym i się kłócą z czym. – odpowiedział rozbawiony Liam, który właśnie robił jajecznice

-Hej, nie kłóćcie się! Zróbcie trzy inne. Jedną Niall, jedną Lou i jedną Zayn. Zobaczymy która będzie najlepsza.

-Dobry pomysł. Ja będę najlepszy. – krzyczał Lou

-Nie, bo ja!

-Ja będę!~

Opuściłam kuchnię śmiejąc się. Po 10 minutach do salonu weszli dumni chłopacy z tacą w rękach.

-No, postaraliście się i nie spaliliście domu, gratuluję.

-Widzisz, daliśmy radę, a teraz smakuj kanapek.

-Okej, tylko która jest kogo?

-Nie powiemy ci, bo wybrałabyś na pewno Nialla.

-Będę sprawiedliwa. No dobra, zacznę od tej, której jeszcze nigdy nie jadłam. – wzięłam gryza – hmm… marchewka na kanapce? Ciekawe połączenie Lou.

-Skąd wiesz, że to moja?

-Marchewka?

-No tak.

-To teraz ta z serduszkiem z nu telli. – posmakowałam – Pyszna Niall.

-Tej, dobra jest. Zgadła, kto jakie zrobił.

-Została ostatnia Zayna. Sałata, szynka, ogórek, pomidor, rzodkiewka. Bardzo zdrowe.

-Smakuje?

-Taaak.

-Kto wygrał, kto?

-hmm… wszystkie były dobre ale najbardziej mi smakowała… trzecia.

-Yeah! Wygrałem!! – cieszył się Zayn

-No wiesz co? Marchewka cie nie przekonała?

-Wiesz Lou, wole marchewką w innej postaci niż na kanapce.

-A ja nie. – zaśmialiśmy się

-Jajecznice robił Liam, jak widziałam.

-Tak.

-Pyszna jest. O, i mam też kawę. – upiłam łyka

-Ja robiłem. – pochwalił się Harry

-Nie mówiłeś, że umiesz robić takie dobre kawy.

-Bo nie pytałaś.

-Okej, Śniadanie wam wyszło świetne, ale teraz idę się ubrać, bo muszę iść do tej szkoły wyjaśnić sprawę z listem.

-Jakim listem? – zaciekawili się

-Liam nie mówiłeś im?

-Nie.

-To opowiedz, a ja zaraz wracam.

-Okej.

Poszłam do pokoju Niall, wzięłam rzeczy, w które się ubrałam (LOOK) i zajęłam łazienkę. Zrobiłam lekki makijaż, zrobiłam koczka i gotowa zeszłam do chłopaków.

-Ja już idę.

-Idziemy z tobą.

-Nie musicie. Dam sobie radę.

-Ale obiecaliśmy.

-A, no tak. Jak chcecie.

-No to jedziemy. – Pojechaliśmy pod budynek szkoły.

-Wy tu zostańcie, wejdę sama. – powiedziałam lekko zdenerwowana

-Na pewno?

-Tak, na pewno. – każdy przytulił mnie i weszłam do szkoły. Była wielka ale znalazłam sekretariat, gdzie skierowano mnie do dyrektora. Usiadłam na fotelu czekając na mężczyznę.

-Witam Pauline.

-Dzień dobry panie dyrektorze. – wstałam i podałam mu rękę

-Proszę usiąść. Przyszłaś w sprawie listu zapewne.

-Tak. Chciałabym się dowiedzieć jaki jest powód, ze nie chcecie mnie państwo przyjąć.

-Nie to, że nie chcemy. Jesteś bardzo cenną uczennicą. Świetne wyniki i osiągnięcia. To bardzo cenimy u uczniów.

-Więc nie rozumiem w czym problem.

-Pauline, jesteś dość sławna i byłem zmuszony zrobić ankietę między uczniami na twój temat. Z przykrością okazało się, że ponad 75% uczniów nie życzy sobie ciebie w naszej szkole.

-Ale czemu?

-Tego nie wiem, ale jako dyrektor muszę brać pod uwagę decyzję moich uczniów.

-Rozumiem. No cóż. Dziękuję.

-Proszę bardzo.

-Do widzenia. – wyszłam lekko podłamana i zobaczyłam dwie dziewczyny, które stały też pod gabinetem dyrektora

-O! Patrz kogo widzimy! Czyżby to ta sławna dziewczyna Nialla Horana?

-O! Zachwiało się chodzić do naszej szkoły?

-Czego wy chcecie? – spytałam zdenerwowana

-Żebyś się stąd wyniosłą. Nikt cię nie lubi. Myślisz, że jesteś sławna to możesz wszystko. Grubo się mylisz.

-Skąd możecie to wiedzieć, jak w ogóle mnie nie znacie. Jesteście żałosne. – odwróciłam się i zaczęłam iść szybko w stronę wyjścia

-Ojej, wybacz że powiedziałyśmy ci prawdę. Znikaj stąd dziwko i więcej się tu nie pokazuj. Idź do swoich sławnych przyjaciół, którzy kolegują się z tobą tylko z litości. – Więcej nie słuchałam. Wybiegłam z budynku i ze młzami w oczach pobiegłam do chłopaków.

-Paula, Co się stało?

-Zabierzcie mnie stąd. – wydukałam przez łzy

-Dobrze, wsiadaj. – weszliśmy do samochodu

-Teraz mów co się stało. – objął mnie Niall

-No więc, byłam na tej rozmowie z dyrektorem i on powiedział, że chcieli mnie przyjąć, ale uczniowie się nie zgodzili. Nie chcieli żebym chodziła z nimi do szkoły. Potem, gdy wyszłam dwie dziewczyny zaczęły mnie wyzywać i krzyczeć, żebym się wynosiła i że nikt mnie nie chce znać. – znów łzy spłynęły po moim policzku

-Harry zawracaj! – usłyszałam Nialla

-Po co?

-Nie mają prawa wyzywać jej bezkarnie.

-Ale ty na to nic nie poradzisz.

-Właśnie, jeśli ty tam pójdziesz będzie jeszcze gorzej.

-No dobra. – powiedział zrezygnowany

-Paula, nie przejmuj się. – pocieszali mnie

Ja ogarnęłam się, ale nadal mi było trochę przykro. Dojechaliśmy do domu. Położyliśmy się wszyscy na kanapie i oglądaliśmy TV.

-Paula? – spytał Harry

-Tak?

-Jedziesz jeszcze do dziewczyn do Mediolanu?

-Nie wiem. Chciałam jechać na Fashion week, ale jeszcze nie jestem pewna.

-Acha, a kiedy jest ten Fashion Week?

-Jutro się zaczyna. A czemu tak wypytujesz?

-Bo wiesz… ja tak myślałem… że może pojechalibyśmy tam do was.

-Fajny pomysł. Możemy lecieć razem.

-Okej, ale kiedy?

-Jeśli mamy zdążyć na rozpoczęcie to może dziś w nocy?

-Okej, to ja zadzwonię do Paula, żeby nas wszystko załatwił. – widziałam jak Harry się ucieszył

-W takim razie trzeba się spakować. – wszyscy poszliśmy do swoich pokoi. Ja miałam walizkę spakowaną od przyjazdu, tylko dopakowałam rzeczy, które z niej wyciągnęłam.

-Jak ci idzie? – spytałam Nialla, który siedział w garderobie z pustą walizką.

-Źle. Kompletnie nie wiem co zabrać.

-haha No dobra, pomogę ci. – z moja pomocą poszło nam o wiele szybciej i po godzinie nasze wszystkie walizki stały już przy wyjściu.

-Przebierajcie się  czy coś tam do lotu i za pół godziny wychodzimy. – wpadł do pokoju Zayn

-Okej, a na którą mamy lot?

-Wylatujemy o 20⁰⁰.

-Jest po 17, po co tak szybko jechać?

-Jedziemy jeszcze coś zjeść.

-Aaa, no tak, przecież obiadu dziś nie jedliśmy.

-Pojedziemy do Nandos? Proooooszę! – zaczął błagać Nialler

-Dobra, dobra tylko nie krzycz.

-Yey! – Zayn zniknął za drzwiami, a ja wzięłam ciuchy na podróż i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, zrobiłam nowy makijaż i związałam włosy w wysoką kitkę. Ubrana (LOOK) i odświeżona wyszłam z łazienki. Po mnie zajął ją Niall, a potem Liam. Reszta skorzystała z tej na dole. Po 30 minutach, gotowi spakowaliśmy walizki do auta i pojechaliśmy do upragnionego Nandos. Rzeczywiście jedzenie tam mają przepyszne. Po obiedzie mieliśmy jeszcze dużo czasu, więc pojechaliśmy do MSC. Kupiliśmy shake i usiedliśmy do stolika. Co chwilę podchodziły do nas różne dziewczyny prosząc o zdjęcie albo autograf. Chłopacy z chęcią zajmowali się fanami ale o 19 czas było się zbierać. Kupiliśmy jeszcze po drugim shake na wynos i pojechaliśmy na lotnisko. O 20⁰⁰ siedzieliśmy już w samolocie. Ja siedziałam pomiędzy Niallem i Harrym, a Liam, Lou i Zayn przed nami. Samolot wystartował i każdy zajął się sobą. Liam siedział na twisterze, Lou i Zayn rozmawiali, Harry zamyślony podziwiał widoki za oknem, Niall słuchał muzyki, a ja zaczęłam czytać gazety zakupione po drodze. Natknęłam się na ciekawy artykuł zajmujący dwie strony. Najciekawsze było to, że był on na mój temat. A mianowicie o moim samotnym przyjeździe do Londynu. Pokazałam go Niallowi.

-Wiesz, że tu piszą bzdury wyssane z palca. – zapytał po przeczytaniu

-Wiem wiem, chociaż nie do końca bo faktycznie przyjechałam dla ciebie.

-Tak? Ale po co?

-No jeju, stęskniłam się, a poza tym byłeś chory i przyjechałam cię uzdrowić.

-Aww.. ja też bardzo tęskniłem. Wszyscy tęskniliśmy.

-Paula? A mogłabyś nie mówić dziewczynom, że przylecieliśmy? Chcemy im zrobić niespodziankę na Fashion Week. – odezwał się Harry

-No okej. A mogę zadać ci jedno pytanie?

-Jasne, dawaj.

-Czy ty kochasz nadal Natie?

-No oczywiście, że tak. Czemu pytasz?

-Bo nie wiedziałam czy mam ratować wasz związek, czy sobie odpuścić.

-A jak myślisz, ona jeszcze cos do mnie czuje?

-Wybacz Harry ale tego nawet ja nie wiem. Harry znów się zamyślił, a  ja widząc, ze za oknami jest już ciemno zrobiłam się senna. Oparłam się na ramieniu Nialla i wsłuchując się w muzykę dobiegającą z jego słuchawek, pogrążyłam się we śnie. Obudził mnie dopiero szept Nialla, ze niedługo lądujemy. Przetarłam oczy i wyprostowałam się na siedzeniu. Zobaczyłam jak Hazza próbuje także obudzić pozostałą trójkę. Było to dość zabawne, gdyż jak Harry szturchnął Lou, ten zaczął gadać coś o swojej mamie. Gdy wszyscy doszli do siebie, akurat wylądowaliśmy. Poszliśmy po swoje bagaże i chłopacy wynajętym samochodem odwieźli mnie do apartamentu przyjaciółek.

-To do zobaczenia dzisiaj na Fashion Week. - pożegnałam się z nimi

-Pa! I pamiętaj, żeby się nie wygadać przed dziewczynami.

-Dotrzymam tajemnicy. – odpowiedziałam i weszłam do budynku. Po ciuchu weszłam do apartamentu i przywitałam się z Natie, El i Dani. Nie obyło się bez pisków szczęścia, bo nie powiedziałam im, ze przylatuję  z powrotem.  Nie było dużo czasu do Fashion Week, więc zaczęłyśmy się szykować. Podkręciłam włosy, wymalowałam się i ubrałam sukienkę, kupioną specjalnie na tę okazję. (LOOK) Wszystkie wyglądaliśmy zjawiskowo.

_________________________________

No i mamy 23. Paula nie skoczyła jak widać, nie mogłabym jej uśmiercić, bo nie miałabym jako kto pisać ;D Zabić jedną z głównych bohaterek? O nie, taka to ja nie jestem ;)) Wracając. Mam nadzieję, że podobają się rozdziały lecz jeśli macie jakieś uwagi, chętnie je przeczytamy w komentarzach. 

Natie mówiła, że mam napisać jedno wymaganie a więc: kiedy dodamy następny rozdział będzie zależało od was. Jeśli skomentujecie i będzie minimum 5 komentarzy od razu dodajemy następny. 

A więc komentować, komentować jeśli chcecie się dowiedzieć co wydarzyło się na Fashion Week. 

Love you all. - Paula xx