Rozdział 30.

~~~~~~~2 dni póżniej~~~~~~~

Ehh… Jest poniedziałek, 7:30. Mogę jeszcze chwilę poleżeć, bo do szkoły przez cały tydzień na 9:00. Myślałam o jutrzejszym dniu, czyli spotkaniu z Avanem. On jest przeuroczy, i do tego podobam mu się! Chyba… Nasze mamy nadal u nas mieszkały, niestety za kilka dni będą musiały wrócić do Polski. Będę strasznie tęsknić, bo na nowo przyzwyczaiłam się do mieszkania ze swoja rodzicielką. W końcu ruszyłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Wykonałam wszystkie poranne czynności i poszłam wybrać ciuchy (LOOK). Pogoda nie była zbyt łaskawa, bo niebo było całkowicie zachmurzone. Zrobiłam lekki makijaż, żeby nauczyciele się nie czepiali i zeszłam na dół. Pauline jak zwykle nie była jeszcze gotowa. Ostatnio wróciła ze szkoły strasznie hm… Spięta. To dziwne, bo zawsze po zajęciach była cała w skowronkach i opowiadała, co śmiesznego się wydarzyło. Najczęściej opowiadała o treningach, bo chodziła do szkoły sportowej. Strasznie była nią nakręcona, ale tutaj w Londynie jej nie przyjęli i była tym strasznie zdołowana. Nic mi nie mówiła, ale znałam ją i wiedziałam, że i tak się dowiem, o co chodziło. W szkole spotkałam Sam. Opowiadała jak jej minął weekend oraz o tym, jaką miałam cudowną sukienkę na gali. Oglądała to, tak jak większość szkoły. Odkąd dziś do niej weszłam słyszę szepty i czuję na sobie spojrzenia innych. Lubię to, ale zaczęłam się krępować. Po drugiej lekcji dostałam SMSa od Harrego:

- „Co powiesz na wspólny lunch? xx”

-„Nie mogę wychodzić poza teren szkoły. Ale możemy się spotkać po lekcjach N.”

- „O.K. Wszyscy wybyli, więc przyjdź do mnie. Zrobimy maraton filmowy. xx”

- „Będę o 16:00! Kupić coś? N.”

- „Nie. Ja wszystko przygotuję! Ucz się! :D xx”

- „hahaha! :D Dobra, ty się o to nie martw! xd. Do zobaczenia! N.”

~~~~~~~perspektywa Harrego~~~~~~~

Ehh, nie napisała „xX.”. Kiedyś nigdy o tym nie zapominała, a może świadomie nie napisała? Zostało mi trochę czasu na przygotowania. Poszedłem do wypożyczalni. Wziąłem kilka filmów animowanych, bo z takich lubiliśmy się śmiać. Wypożyczyłem też dwie komedie. Zrobiłem małe zakupy w TESCO. Gdy wróciłem do domu przygotowałem popcorn i napoje. Postanowiłem zrobić jeszcze spaghetti w taco. Wszyscy je lubili, a Natie szczególnie. Było już po 16:00. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

~~~~~~~perspektywa natie~~~~~~~

Po drodze ze szkoły kupiłam koktajle i lody. Zapukałam do drzwi. Otworzył mi ubrany w fartuch.

-hahahaha! Fajnie wyglądasz… - zaśmiałam się.

-Najnowszy trend, nie wiedziałaś? – roześmiał się i wziął ode mnie przyniesione rzeczy.

Rozsiedliśmy się na kanapie i zaczęliśmy oglądać.

-Epoka lodowcowa? – zdziwiłam się.

-Taaaak… Ćśśś! – powiedział, a ja się roześmiałam.

Na stoliku leżało spaghetti w taco. Uwielbiałam to danie. Nagle coś mi się przypomniało.

-Nadal masz przy sobie Twix’y? – zapytałam podczas oglądania.

Wziął mnie za rękę i poprowadził do kuchni. Otworzył szafkę, a w niej leżały batony. Tylko Twix’y. Roześmiałam się i doczołgałam z powrotem do sofy.

-To chore! – powiedziałam, gdy już trochę ochłonęłam.

Harry zaczął mnie łaskotać, a ja zwijać się ze śmiechu.

-Przestań! – krzyczałam machając nogami.

-To przeproś!

-Nie! – odpowiedziałam, a loczek w dalszym ciągu mnie łaskotał.

Nagle spadliśmy z sofy. To znaczy ja spadłam pierwsza, a on na mnie.

-Ałaaaaa! – krzyknęłam śmiejąc się.

-Przepraszam! Nic ci nie jest? – zapytał.

Nasze twarze były tak blisko siebie, że czułam na policzku jego oddech. Pocałował mnie. Od tak długiego czasu znów czułam jego usta na swoich. Objęłam jego twarz rękoma i całkowicie odpłynęłam. W tamtej chwili myślałam, że cofnęłam się w czasie. Trwało to ponad dwie minuty. Ogarnęłam to dopiero, gdy poczułam jego ciepłą dłoń błądzącą po moich plecach i brzuchu. Gwałtownie się odsunęłam ze łzami w oczach.

-Co się stało? – zapytał zdezorientowany.

-Nic… - mówiłam zapłakana – Po prostu, ja już nie mogę! Mam w głowie tyle myśli i jeszcze jutrzejsze spotkanie z Avanem – posmutniał – Naprawdę jesteś dla mnie bardzo ważny, ale nie potrafię teraz ci powiedzieć, co do ciebie czuję. Przepraszam! – powiedziałam.

Objął mnie, a ja wtuliłam się w niego.

-Ćśśśś… Już dobrze – próbował mnie uspokoić – To ja przepraszam, za daleko się posunąłem. Naprawdę nie chcę niszczyć tej przyjaźni. Jest za cenna. Jak wszystko sobie przemyślisz – ciągnął głaszcząc mnie po plecach – To powiedz mi, dobrze? – powiedział patrząc mi w oczy.

Kiwnęłam głową. Wróciliśmy na kanapę i dokończyliśmy oglądanie filmu. Przed 23:00 wróciłam do domu.

~~~~~~~NASTĘPNY DZIEŃ~~~~~~~

Znowu szkoła. Mam dość! Całą noc śniła mi się ta sytuacja, która wynikła z tych łaskotek. Nie miałam ochoty się budzić, lecz przypomnienie sobie, że mam dziś randkę z Avanem wywołało u mnie już totalnego doła. Ciągle nie wiedziałam co czuję. Zeszłam na dół w piżamie. O dziwo chłopcy już tam byli i rozbawiali w kuchni nasze rodzicielki, które musiały nas opuścić już jutro. Gdy zeszłam zobaczyłam wśród stałej ekipy nową twarz.

-Cześć – przywitałam się jeszcze zaspanym głosem – A wy już na nogach?

-Heeeej Natie! – przywitali się – Tak, byliśmy rano w studio, żeby coś jeszcze nagrać do filmu i pomyśleliśmy, że w padniemy..

-No to O.K. Hm… Kogo ja tu widzę? – napotkałam wzrok nowej dziewczyny.

-To Rachel, koleżanka Harrego – spojrzałam na niego, byłam w totalnym szoku.

-Ahh… Y… No, cześć – powiedziałam nieśmiało, co jak na mnie było dziwne i wszyscy od razu to zauważyli.

-Coś się stało? – zapytał Liam.

-N… - zawahałam się – Nie, wszystko O.K. – wymusiłam sztuczny uśmiech – Idę się ubrać – powiedziałam i szybko uciekłam na górę.

Szybko się wyszykowałam i przebrałam (LOOK). Dziś Paula pierwsza była gotowa. Zeszłam ze spuszczoną głową. Miałam natłok myśli. Gdy byłam już w kuchni usiadłam przy stole. Nie odzywałam się. Gdy sięgałam po pieczywo zorientowałam się, że na mnie patrzą.

-Co…? – zapytałam nieśmiało, a mama podeszła i położyła rękę na moim czole.

-Nie masz gorączki – odetchnęła, a ja zakrztusiłam się właśnie popijaną herbatą.

-A dlaczego miałabym mieć? – zapytałam cicho, gdy już przestałam kaszleć.

-No bo nic nie mówisz – wtrąciła się Paula.

-Nie mam dziś humoru…

-OMG! Zapiszcie to w kalendarzu! Natie nie ma humoru! – zaczęła drzeć się Paula. Wszyscy się roześmiali, a ja spuściłam wzrok na swój talerz. Myślałam o tej całej Rachel. Nie mogłam znieść jej obecności i tego, jak patrzyła się tymi maślanymi oczami na Harrego. Wstałam od stołu, wzięłam torbę i wyszłam.

-Czekam w aucie – powiedziałam oschle do przyjaciółki i trzasnęłam drzwiami.

___________________________

30 ROZDZIAŁ! ^^

Sorry, że tak długo no ale są wakacje i wyjechałam na tydzień. A Natie nie mogła dodać bo wszystko jest u mnie w kompie. Czemu? Ona by tego nie ogarnęła więc tylko pisze , a ja porządkuje rozdziały. 

A wam jak mijają wakacje? Jakieś konkretne plany? ;>

Następny rozdział pojawi się jak dawniej czyli jak będzie 5 komentarzy. ;)

Czekamy na opinie ;) - Paula xx