Rozdział 36.

W progu stał Louis zdejmując sobie z głowy mój stanik.

-Cholera!  - przeklnął Nialler pomagając mi okryć się kołdrą. – Co ty tu robisz Lou?!?!

-Przepraszam! Właśnie was szukam. – mówił zasłaniając oczy rękoma i odwracając się do nas tyłem – Ludzie zaczynając się zbierać ale chcą pożegnać solenizanta.

-To będą musieli poczekać. – widać, ze Niall był wkurzony

-Dobra, ogarnijcie się i schodźcie na dół. Czekamy! – zawołał i wyszedł. Gdy zamknęły się drzwi momentalnie wybuchłam śmiechem. Niall popatrzył na mnie ze zdziwieniem lecz, gdy zobaczył jak turlam się po łóżku sam zaczął się śmiać.

-I co? Nikt nie wejdzie? – zapytałam zbierając części mojej garderoby z podłogi

-Cholera no, przepraszam. Kurde, nie wiedziałem że on tu wejdzie i…

-Spokojnie. – przytuliłam go

-Nie jesteś zła? – spytał głaszcząc mnie po głowie

-No coś ty. Czy ja wyglądam na kogoś kto się wścieka? Bardziej boję się o Louisa. Doznał niezłego szoku. Wyglądał jakby zobaczył ducha. – zaśmialiśmy się

-Taa, teraz będzie miał nauczkę, żeby nauczyć się pukać.

-A ty żeby zakluczyć drzwi. – uśmiechnęłam się – A teraz pomóż mi z tym zamkiem. – Niall zapiał mi sukienkę i zaczął się ubierać

-I co, dobrze wyglądam? – zapytałam gdy już ogarnęłam swoje włosy

-Lepiej wyglądałaś 5 minut temu, bez tej sukienki. – odpowiedział szczerząc się

-Głupku, chodzi mi o to czy mogę tam zejść nie wzbudzając podejrzeń.

-Tak, wyglądasz ślicznie. A ja?

Podeszłam do niego, poprawiłam mu włosy i pocałowałam.

-Teraz możemy iść. – Niall wziął mnie za rękę i zeszliśmy pożegnać gości i zakończyć imprezę.

~~~~~~~kilka dni później~~~~~~~

~~~~~~~perspektywa Natie~~~~~~~

Po szkole wybrałam się do lekarza, tak jak obiecałam mojemu chłopakowi. Weszłam do przychodni, stanęłam w kolejce i czekałam. W między czasie słuchałam muzyki. Nareszcie nadeszła moja kolej i weszłam do gabinetu. Lekarzem był starszy pan z okularami na nosie. Miał na sobie biały fartuch.

-Dzień dobry – przywitałam się.

-Dzień dobry, proszę usiąść – powiedział.

Usiadłam na fotelu, a on zaczął kartkować moje badania, które wykonałam wcześniej. Po chwili zrzedła mu mina. Gdy ją zobaczyłam uśmiech zszedł mi z twarzy.

-Coś nie tak? – zapytałam niepewnie, a on nie odpowiedział.

-Czy… Czy u pani ktoś miał kiedyś raka? – to mnie zszokowało.

-Tak, mój dziadek. Ale co to ma z tym wspólnego?

-Wyniki badań wskazują na to, że pani także go posiada – zbladłam.

Już nie docierało do mnie nic innego, co mówił. Cały czas w głowie miałam jedno zdanie „[…] Pani też go posiada”

-Czy dobrze się pani czuje?

-A jak mam się czuć?! – krzyknęłam.

-Proszę się uspoko…

-Da się coś z tym zrobić prawda? – przerwałam mu.

-To zostało wykryte dość późno i obawiam się, że …

-Niech pan nie kończy – powiedziałam drżącym głosem znowu mu przerywając – Czyli… Nie długo umrę? – zapytałam i zalał mnie fala gorąca.

-Zostały pani jakieś 5 miesięcy, nie więcej – po tych słowach osłupiałam.

-Mogę już iść? – wydukałam.

-Tak. Nie długo odezwiemy się do pani – już go nie słuchałam.

Wyszłam z gabinetu zapłakana. Na szczęście byłam sama. Osunęłam się po ścianie i zaczęłam się zastanawiać, co teraz będzie… „Zostało pani 5 miesięcy” cały czas szumiało mi w głowie.

-To nie może być prawda – powiedziałam do siebie i w drodze do samochodu cały czas to sobie powtarzałam.

Radio było wyłączone. Jechałam w ciszy słuchając tylko warkotu silnika. Dotarłam pod dom, w którym nie długo zostanie sama Paula. Zostawię ją, Harrego, rodziców, przyjaciół… I nie mam na to wpływu. Otarłam łzy i weszłam do domu. Wszyscy siedzieli na sofie i oglądali filmy na DVD.

-I jak było? – zapytali od razu, gdy mnie zauważyli.

-Dobrze…

-Z czego te bóle były? – dopytywał się Harry.

-Z nerwów… Mówiłam ci. Sorry, ale idę na górę, jestem zmęczona.

Weszłam ciężko po schodach. Skierowałam się na łóżko. Nie płakałam, bo nie miałam czym. Byłam za bardzo przerażona tym, co się stanie, żeby tracić czas na łzy, które i tak nic nie zmienią. Usłyszałam ciche pukanie. To Harry. Przyszedł i położył się koło mnie odwracając mnie do siebie.

-Nie wierzę ci… - szepnął.

-Wszystko O.K., naprawdę, ale jestem zmęczona po szkole i dodatkowych badaniach – skłamałam.

-Ohh, no dobrze – zrezygnował z dalszego pytania.

Przykryliśmy się kołdrą i zasnęliśmy. Teraz potrzebowałam tylko tego, jego bliskości.

~~~~~~~NASTĘPNY DZIEŃ~~~~~~~

Obudziłam się przytulona do mojego chłopaka. Cicho wymknęłam się z pokoju i zeszłam na dół z kolejnym bólem głowy. Spotkałam Paulę, która już nie spała w przeciwieństwie do reszty. Była cała zapłakana. Podbiegłam do niej i przytuliłam ją.

-Co się stało? – zapytałam, a ona wtuliła się mocniej.

-Natalie… - wyłkała – Ty umierasz… - zesztywniałam.

__________________________

Wracamy z 36! No i w tym rozdziale wszystko się wyjaśnia. Kto zgadł na co choruje Natie? :> 

Jak tam wakacje, dziewczyny? Trzeba jeszcze korzystać, bo mało ich zostało :C Ja jeszcze jadę na obóz sportowy ale w tym czasie Natt będzie dodawać rozdziały. :)

Ciekawe co będzie dalej? To czekamy na komentarze! - Paula xx