Rozdział 42.

Ułożyłam się pod pachnącą pościelą. Od razu zamknęłam oczy, jednak nie mogłam zasnąć. Jak zwykle przeszkadzał mi w tym strach. Sądzę, że chłopak to zauważył, gdyż zaczął mi śpiewać jakąś kołysankę. Uśmiechnęłam się, szepcząc ciche:

-Dziękuję.

No oczywiście, że zasnęłam.

~~~~~~~następny dzień~~~~~~~

-Harry? – zaczęłam szeptać o 3 w nocy.

Przekręcił się na drugi bok. Ani raczył się obudzić. Potrząsnęłam nim lekko. Potem jeszcze mocniej i udało się. Zamruczał. Mimowolnie zaśmiałam się i wyszłam z łóżka. Przeszłam na sofę i sięgnęłam po telefon. Zadzwoniłam do kuchni.

-W czym mogę pomóc? – znużony glos powitał mnie w słuchawce.

-Dobry wieczór – zrobiło mi się głupio, bo był środek nocy – Chciałabym zamówić do pokoju room-service.

Po chwili w pokoju pojawił się wózek z jedzeniem. Wręczyłam chłopakowi napiwek i wróciłam na kanapę. Wózek stał obok, więc sięgałam po to, na co miałam ochotę. Na pierwszy ogień poszły truskawki. Włączyłam „Czasem słońce, czasem deszcz” na DVD i zajadałam się smakołykami. Wysłałam SMSa do dziewczyn.

-„Wpadniecie? Robię wieczór filmowy :D xX.”

-„Oszalałaś?! Jest 4 ;/” – Danielle.

-„Jasne, zaraz będę :)” – El.

-„Niet!” – Paula.

No przynajmniej będę miała jedną osobe do towarzystwa. Eleanor zjawiła się po chwili. Przyprowadziła zaspanego Louisa.

-Gdzie Hazz? – zdziwiła się.

-Śpi…

-Ja też chcę spać. Idę! – oznajmił i skierował się w kierunku sypialni mojej i Harrego.

Zaśmiałyśmy się i ułożyłyśmy wygodnie na sofie. Akurat leciała scena, podczas której aktorzy tańczyli przy piramidach.

-Ohh… Kocham to!

-Tak, ja też – przytaknęła pakując sobie chipsy do buzi.

Po chwili wpatrywania się w ekran telewizora znów mnie zagadnęła.

-Kiedy mu powiesz? – włączyła pauzę.

-Nie wiem… Boję się jego reakcji.

-No przecież cie nie zostawi – przekręciła głowę w bok.

-Tak, wiem.

Gdy skończyłyśmy oglądać zbliżała się 8 rano. 

-Ciekawe, co zrobi Harry, gdy zobaczy Lou zamiast ciebie – śmiała się Eleanor.

-hahahahah. Taa, pewnie zacznie krzyczeć – dołączyłam do niej ocierając ostatnie łzy, które pojawiły się podczas cudownego zakończenia.

-Albo go przytuli i będzie spał dalej, hahahahah.

Wstałam z sofy strzepując resztki okruchów z piżamy. Oprócz tego strzyknęły mi kości, przez co znów dostałyśmy napad śmiechu.

-Mam nadzieję, że oprowadzisz nas z Paulą po mieście?

-Jasne… Często bywałyśmy w Warszawie – uśmiechnęłam się.

-Idziemy ich budzić? – zapytała.

-Oooo tak!

Weszłyśmy cicho do pokoju i kucnęłyśmy po przeciwnych stronach łóżka.

-Wstawaaaaj śpiochu – szeptałam do ucha Hazzy.

El robiła to samo. Oboje uśmiechnęli się opuszczając krainę snów. Lou objął „Eleanor” i zaczął bawić się jej włosami. Już nie mogłyśmy ze śmiechu.

-Skarbie, mam ochotę na kawkę…

-Tak, ja też – odpowiedział Harry.

Chłopcy słysząc swoje głosy poderwali się do góry i tak gwałtownie odsunęli się od siebie, ze aż spadli z łóżka. My już tam byłyśmy tarzając się ze śmiechu.

-To co z tą kawką? – napomniałam dusząc się chichotem.

-Louis! Co ty robiłeś w moim łóżku?! Dlaczego ciebie tam nie było? – zwrócił się do mojej osoby.

-Oglądałyśmy film – odpowiedziałam podnosząc się do pozycji siedzącej – El przyszła z Louisem, a że ty spałeś, to spaliście razem.

-Nie darujemy wam tego! Prawda Harry? – obruszył się Lou.

-Ale czego? – zapytał zdezorientowany loczek.

Spotkał mordercze spojrzenie marchewy i zmieszany zaczął mówić.

-No, no tak. Jasne…! Nie darujemy! – popatrzył na chłopaka, szukając aprobaty.

-My się odegramy – przybili „piątkę”, która bardziej była żółwikiem-piątką.

Zaczęłyśmy się jeszcze bardziej śmiać.

-Muszę się ogarnąć – jęknęła El.

-Nie musisz – przytulił ją Lou i obdarzył soczystym całusem.

-Wychodzimy dziś na miasto, więc muszę…

-Więc chodźmy.

-Tak my też.

Pożegnaliśmy gości i sądziłam, że także pójdziemy się wyszykować. Jednak nie miałam racji. Myślałem, że zawsze będę budził się przy tobie, a tu taka niespodzianka… - pokręcił głową.

-Bez przesady – ruszyłam do łazienki, ale wróciłam się, gdy zobaczyłam jak się kładzie przodem do okna.

-Ohh, nie gniewaj się – pochyliłam się nad nim – To ja powinnam być zazdrosna… Larry – prychnęłam teatralnie.

Nie zdążyłam zareagować jak jego smutna mina przemieniła się w wielkiego banana, a jego ręce gwałtownie przyciągnęły mnie do siebie.

-Jesteś głupi – zaśmiałam się.

-To już słyszałem – zatopił usta w mojej szyi.

Śmiałam się, jak głupia. Już dawno nie byłam tak szczęśliwa. Znów zakochałam się w swoim życiu. Nie chciałam go tracić… Nie chciałam. Miałam dla kogo budzić się co rano i dzielić się z kimś moimi bezsensownymi opowieściami o tym „jak minął dzień”. Ciągle pytałam się dlaczego tak jest, lecz nie znajdowałam odpowiedzi…

-Chodźmy się zbierać, bo musimy wyjść.

-Oooo nieme… - jęknął i mocniej się przytulił.

Bawiłam się jego loczkami zaplatając warkoczyki. Skupiałam na tym całą swoja uwagę. Nawet nie zauważyłam, że przez cały ten czas się na mnie patrzył z wielkim uśmiechem.

-Co? – zapytałam speszona.

-Nic – zaśmiał się i dał mi buziaka w czoło – Kocham cię.

Dwa słowa mające tak wielkie znaczenie… Lubiłam jak to mówił. Czułam wtedy, że jestem dla niego ważna, zajmuje jakieś miejsce w jego życiu… To nigdy nie straci swojej wartości. Przeżyłam cudowną miłość… Nie przeżyłam, lecz dalej przeżywam. Po następnej chwili wygłupów mogłam wreszcie stanąć na równych nogach.Wyciągnęłam ciuchy i kosmetyczkę z walizki i poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i owinięta ręcznikiem zaczęłam nakładać makijaż. Włosy upięłam w luźnego koka. Później wcisnęłam się w rzeczy (LOOK) i byłam gotowa. Gdy otworzyłam drzwi do pomieszczenia wpadł Harry.

-Nareszcie! – krzyknął.

Zamknęłam drzwi i zaczęłam się śmiać.

-Boże, jak mi się chciało siku – westchnął, gdy wrócił.

Wybrał ubrania na dziś i znów zniknął w łazience.

-Wreszcie wyglądamy jak ludzie – uśmiechnęłam się do naszego odbicia w lustrze.

-Zawsze wyglądamy – pocałował mnie w policzek i otworzył drzwi.

Dołączyliśmy do reszty. Byli w trakcie jedzenia śniadania w restauracji hotelowej. Spojrzeli po sobie porozumiewawczo i zaczęli rozmowę.

-Co tak długo? – zapytał Zayn z drwiącym uśmieszkiem.

-A wy się skarżycie na brak prywatności ze strony fanów – odparłam z uśmiechem, co skomentowano „Uuuuuuuuuuuuuu”.

Zaśmiałam się i zajęłam miejsce obok Hazzy i Dan.

-Natie, czyś ty zgłupiała żeby pisać do mnie nad ranem? – wyrwała się Paula.

-Sorry, ale nudziło mi się samej…

-Ale przyznaj, że było świetnie – wtrąciła się El ze śmiechem.

-Ooo tak! – przypomniałam sobie pobudkę chłopaków.

Spokojnie zjedliśmy śniadanie i ruszyliśmy na miasto. Ochroniarze zostali za prośba chłopaków. Mieliśmy przecież Paula. Pochodziliśmy po rynku i mniejszych uliczkach. Zaliczyliśmy 2 muzea i poszliśmy na lunch, a na koniec wybraliśmy się do centrum handlowego w celu zakupienia paru ładnych rzeczy. Wczesnym wieczorem wróciliśmy do hotelu.

-I co będziemy teraz robić? – zapytał Zayn.

-Może wypad do jakiegoś klubu?

O dziwo mojej choroby nie byłam zmęczona. Do bólów głowy zdążyłam się przyzwyczaić, a ten nie był zbyt mocny. Postanowiliśmy pójść na łyżwy. Mimo października było dosyć mroźno. Zostawiliśmy w pokojach nasze zakupy i ruszyliśmy na lodowisko. Razem z dziewczynami sunęłam po lodzie. Zrobiłyśmy kółko, a oni nie ruszyli się z miejsca.

-Na co czekacie?

-Na was…

-Chyba oszaleliście – zaśmiałam się.

Pokręcili głowami. Podjechałam do Harrego i wzięłam go za ręce.

-Nie bój się – posłałam w jego stronę uśmiech.

Jechałam tyłem i ciągnęłam go.

-Widzisz? – zapytałam puszczając go.

Wszyscy już jeździli, tylko Zayn został przy barierce.

-Pomogę mu, a ty uważaj.

Błądził oczami po tafli lodu. Zabawnie wyglądał zagubiony.

-Chodź – wyciągnęłam do niego rękę.

Niepewnie ją chwycił. Wykonałam z nim to samo ćwiczenie, co z Harrym. Wokół nas kręciło się sporo ludzi. Puściłam go i chciałam odjechać kawałek, ale nie mogłam. Nasze szale zostały związane, co przyczyniło się do upadku. Miałam twarde lądowanie w przeciwieństwie do Zayna, które leżał na mnie. Pierwszy raz zobaczyłam w jego uśmiechu coś uroczego. Przeraziłam się i odgoniłam tą myśl od siebie.

-Nie przeszkadzam!? – zapytał oschle loczek.

Chłopak zszedł ze mnie zawstydzony. Odwiązaliśmy swoje szaliki. Harry pomógł mi wstać, tak jak i mulatowi. Tyle, że przyciągnął go za kurtkę i syknął:

-Jeszcze raz!

-Harry, zostaw go – poprosiłam.

Chłopak upadł, a Hazza pojechał. Pomogłam mu wstać i wydusiłam ciche:

-Przepraszam…

Pojechałam za Harrym. Co on sobie wyobrażał?! To był zwykły upadek, a on wymyśla już jakieś historie.

__________________________________________________

No i jak wam się podoba? Pisałam go na szybko, bo następne rozdziały mamy dopiero o zimie :D Przez 42 rozdziały opisałyśmy dopiero 3 miesiące... Jestem ciekawa, ile ich wyjdzie, gdy wstawimy ostatni. Muszę się przyznać, ze myślałam o usunięcie bloga z powodu spięcia z Paulą :/ Jednak mimo naszej ostrej kłótni i mojego błędu nie zrobimy tego. Notki będą nadal pisane. Następna przy 20 KOMENTARZACH! Założyłam aska... Jak ktoś chce popytać, to to jest moje konto: http://ask.fm/nattlipsbloow xd.A tak poza tym to muszę się pochwalić uuuudownym tłem, które zawdzięczam @turnthe_light . Zobaczcie, jeśli chcecie, na moim twitterze @natt_lipsbloow Miała to być niespodzianka dla Pauli, ale nie wyszło...  W moim zwyczaju nie jest płaszczenie się, ale:"Dziewczyno, jeśli to czytasz zobacz to!!! Wiem, że źle zrobiłam..." Nie wierzę, ze to napisałam publicznie ;oooo Koniec ogłoszeń parafialnych :D

Natt. xX.