Rozdział 40

~~~~~~~NATĘPNY DZIEŃ~~~~~~~

~~~~~~~perspektywa natie~~~~~~~

Z informacją o moim końcu życia funkcjonowało mi się bardzo ciężko. Jak mogłam tego nie zauważyć? W sumie mój dziadek też dowiedział się za późno. Zbliżała się data premiery filmu chłopaków. Już za 24h będę w Polsce. Zaczęłam się pakować. Oczywiście duża walizka poszła w ruch. Z garderoby wyjęłam parę rzeczy. W sumie dość sporą ilość rzeczy…

-Paula, masz miejsce u siebie w walizce?! – krzyknęłam.

-Nawet o tym nie myśl!

Czyli musze to upchać do torebki… Hm… Najwyżej Gucci ulegnie zniszczeniu. Paula usiadła na bagażu pomagając mi zapiąć suwak. Odstawiłam walizkę na bok i zmęczona osunęłam się na sofę.

-Tak samo było, jak wyjeżdżałyśmy tu na stałe, pamiętasz? – zaśmiałam się.

-Ooo tak – potwierdziła – I nadal masz z tym problem – śmiała się.

-Czasem tęsknie za naszym poprzednim życiem – wyznałam.

-Co masz na myśli? – uniosła brew.

-Kiedy wychodziłyśmy na imprezy z dziewczynami, za tym jak rodzice wychodzili ze swojej skóry i stawali obok, jak wracałam o 5 nad ranem – zaśmiałam się - Za moją klasą, naszym miastem. Normalnym życiem…

-Coś nie tak z Harrym?

-Wszystko O.K. Ale marzę żeby na jeden dzień odciąć się od jego fanek, mojej pracy. Chciałabym, żeby przez jeden dzień znów była to miłość platoniczna – zamyśliłam się – Chociaż nie… Nie wytrzymałabym bez niego – uśmiechnęłam się miejąc przed oczami obraz jego cudownego uśmiechu i magnetycznych oczu.

-W sumie też mam tak czasem… - westchnęła – Ale teraz jesteśmy częścią ich życia, a oni naszego. Nie uchronimy się przed tym.

-Nie tylko przed tym…

Wiedziała o co mi chodzi. Wystarczyło tylko dostrzec ból w oczach znany tylko nam. Przytuliła mnie i dodała:

-Będzie dobrze, trzeba tylko wierzyć.

To tylko puste słowa… Nic nie znaczyły. Wiem, że i tak to się stanie… Do końca dnia oglądałyśmy głupawe filmy na DVD.

~~~~~~~NATĘPNY DZIEŃ~~~~~~~

-Wstawaaaaaaaaaaaaaaaj!!! – usłyszałam na uchem.

Paula podeszła do okna i rozsunęła firany. Przy okazji urwała zasłonkę.

-Siejesz zniszczenie – fuknęłam podchodząc do niej.

Chwilę potem już leżałyśmy ze śmiechu na podłodze. Nasze schizy polegają na tym, że nawet nie wiemy z czego się śmiejemy. To dziwne, ale jakże zabawne!

-O.K. Ubieraj się, bo za 4 godziny samolot.

-Polska na nas czeka – westchnęłam i ruszyłam do łazienki.

Wzięłam krótki prysznic, umyłam buzię, zęby, zrobiłam delikatny makijaż. Porwałam z garderoby ciuchy i od razu je włożyłam. Poprawiłam niedopatrzenia i zeszłam na dół. Paula właśnie podrzucała naleśnik. Dziwnym trafem nie dostałam nim w twarz. To się nazywa mieć szczęście. Spojrzałam na buty…

-Paula!!! – ryknęłam.

Odpowiedziała mi napadem śmiechu.

-Ciesz się, że nie masz zmasakrowanej twarzy – powiedziała, gdy w miarę się ogarnęła.

Usiadłam do stołu i czekałam na śniadanie. W między czasie chwyciłam telefon i nadrabiałam zaległe tweety.

„Polska czeka! Nie mogę opanować swojej radości! xX.”

Pauline pomachała mi talerzem przed nosem.

-O! Nie spaliłaś! – zaczęłam ironizować.

-No nie gniewaj się o te buty…

-Dobra, daj te naleśniki.

Dla siebie przyniosła potrójną porcję. Zrobiłam wielkie oczy.

-Ty to zjesz?!

Nie odpowiedziała, bo była już w połowie. Mój facepalm był nie do opisania. Powoli jadłam swoje.

-Nie smakuje ci?

-Smakuje, nie w tym rzecz…

-O co chodzi?

-Chyba zostanę w Polsce.

Paula zakrztusiła się sokiem, który właśnie sączyła.

-Że co?!

Jej spojrzenie wywierało we mnie niepokój. Nie miałam pojęcia, co chce zrobić.

-Nie możesz! – krzyknęła.

-Paula, wiem, że możesz się ze mną nie zgadzać – zaczęłam – Tak jak i w innych kwestiach, ale chcę te ostatnie miesiące spędzić z rodziną.

-Jedziemy do nich na święta!

-To nie to samo!

-A Harry?! On twoją rodziną nie jest?!

-To co innego! – broniłam się.

-Słuchaj! – gwałtownie wstała przewracając krzesło – Wrócisz z nami, albo powiem o wszystkim Harremu!

-Jesteś egoistką! Myślisz, że jak zostanę, to nic się nie stanie i nie umrę! To że spędzisz ze mną więcej czasu sprawi, że bardziej zatęsknisz jak mnie nie będzie! – darłam się.

-A ty nią nie jesteś?! Nie uciekniesz od problemu! Przy okazji zostawisz mnie, by spełnić swoją zachciankę! Oni i tak pracują, co to za różnica?!

Prychnęłam i wkurzona poszłam do pokoju. Weszłam do garderoby, bo przez latający naleśnik zmuszona byłam się przebrać. Przemierzałam ją wzdłuż i wszerz. Palcem przejeżdżałam po bukowych półkach.

-Znalazłam! – odezwałam się do siebie.

Zmieniłam rzeczy i z powrotem zeszłam na dół. Paula siedziała na kuchennym blacie.

-Musimy wychodzić – mruknęłam i chwyciłam za walizkę.

Gwałtownie pociągnęłam ją za sobą. Przez ten pośpiech osunęłam się na ziemię.

-Natalie! – krzyknęła Paula i natychmiastowo pojawiła się przy mnie.

-Wszystko O.K. – wymamrotałam.

-Właśnie widzę.

Nie wiedziała, co robić. Przyprawiłam ją o stracha, ale nie miałam na to wpływu. Musiałam być silna, przynajmniej z pozoru.

-Pomóż mi – poprosiłam próbując się unieść.

Podniosła mnie z podłogi i zawołała chłopaków, którzy czekali na nas pod bramą. Zjawili się w oka mgnieniu. Żeby nie domyślali się czegoś swoją walizkę także dała im do niesienia. Dyskretnie podtrzymywała mnie w drodze do samochodu.

_______________________________

Heej. Na początku przepraszamy, że długo nic nie dodawałyśmy ale wiecie, rok szkolny się zaczął i trzeba wrócić do obowiązków i nie ma już tyle czasu ;c Poza tym Natie ma resztę rozdziałów, a że teraz zajmuje się uczniami z wymiany nie wstawi następnych nie wcześniej niż w następnym tygodniu. Będę do niej dzwonić i przypominać! :3 

A jak u was? Do której klasy? Jak tam początek roku? Coś czuję, że masakra ze wstawaniem jak u mnie :D

Czekamy na komentarze.

Love. - Paula xx