Rozdział 41.

Zajęłam swoje miejsce obok Harry’ego i zapięłam pas. Ten objął mnie ramieniem i przysunął bliżej siebie. Oparłam się o jego tors i przymknęłam powieki.

-Nie mogę się doczekać – słyszałam podniecony głos Zayna.

Wszyscy rozmawiali o premierze, która ma miejsce pojutrze. Milcząc całą drogę odetchnęłam, gdy pojawiliśmy się na lotnisku. Dotarliśmy w samą porę na odprawę, która się kończyła… W ostatniej chwili wpadliśmy do 1. klasy. Niall i Paula siedzieli razem, El i Lou razem, Dan i Li razem, ja z Harrym i Zayn z Paulem. Ma przerąbane, bo nie może za bardzo brykać. Hm… Zdarza się. Bezsensownie wpatrywałam się w ekran telefonu, na którym widniało nasze zdjęcie z ogniska. Tego pierwszego ogniska, kiedy chłopcy bawili się w ninję w naszych krzakach. Mimowolnie uśmiechnęłam się do urządzenia. Rozmyślałam nad nadchodzącymi dniami. Poczułam czyjąś rękę na brzuchu. Tak, to był Harry. Przeniosłam zmęczony wzrok na niego i posłałam najładniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać. Przysunął mnie bliżej siebie. Moja szyję drażnił jego oddech o zapachu gumy balonowej. Od razu przypomniały mi się łyżwy, Wiktoria i piosenka „Everythink about you”.

-Idę do łazienki – odezwałam się.

Szłam pomiędzy fotelami, kiedy nagle zakręciło mi się w głowie. Na szczęście szłam na tyle blisko, że złapałam się oparcia. Wyglądało to, jakbym się potknęła. Rozejrzałam się wokół i ujrzałam szczerzącego się w moją stronę Harrego. Uchyliłam drzwi i wcisnęłam się do środka. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Odkręciłam kran i przemyłam zmęczoną twarz wodą. Zamknęłam oczy i próbowałam przenieść się w czasie, jednak na marne. Czyjeś dłonie wędrowały po mojej talii. Ponownie zerknęłam w lustro.

-To jest damska – powiedziałam rozkoszując się jego dotykiem.

-Oprócz nas nikogo tu nie ma – ukazał swoje ząbki w szerokim uśmiechu.

-Ty jesteś nienormalny – sprzeciwiałam się.

Przycisnął mnie do umywalki. Nie wiedziałam, czy byłam gotowa… W tamtym momencie żyłam chwilą, i tylko to się liczyło. Zachłanne pocałunki zapierały dech w piersiach. Słychać było tylko huk silnika i nasze nierównomierne oddechy. Jego ręce błądziły po moim ciele. W chwili, gdy próbował uporać się z moją koszulką ocknęłam się z cudownego snu. Strach przeszył moje myśli. Odsunęłam się.

-Przepraszam… - szepnęłam i wybiegłam z łazienki.

Szłam tą samą drogą, co wcześniej. Harry tam został. Nie wiem czemu, ale został. Spojrzałam na przyjaciółkę i Nialla.

-Paula, usiądziesz koło mnie? – zapytałam w języku polskim.

-Co się stało?! – od razu wiedziała, że coś nie tak ze mną.

-Please…

-O.K.

~~~~~~~Perspektywa Paulii~~~~~~~

Usiadłam na miejscu Harrego. Natarczywie wpatrywałam się w nią, tym samym zmuszając do powiedzenia jakiegoś sensownego zdania.

-Paula? Ty tu? – zdumiał się, gdy wrócił.

-Tak, mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – czułam się trochę zakłopotana, ale czego nie robi się dla przyjaciółki.

-Natie, możemy pogadać? – zwrócił się do niej.

-Później – powiedziała prawie niedosłyszalnie.

-Dobra, co tu się dzieje?! – dopytywałam, gdy zdezorientowany zajął miejsce obok Nialla.

Zaczęłam się śmiać jak skończyła.

-Serio?! W toalecie?!

Lepszego miejsca nie mogli wybrać. No ale w sumie do niczego nie doszło…

~~~~~~~perspektywa natie~~~~~~~

Boże, jaka ja jestem głupia! Nie wiedziałam, dlaczego w pewnej chwili tego chciałam, a w drugiej już nie. To uczucie było dziwne. Boję się tylko, że Harry się obrazi czy coś. No bo w końcu to się prawie stało! A ja to przerwałam… Moje przemyślenia skomplikowały się jeszcze bardziej. Oparłam się o ramię Paulii. Mimo, że wiedziałam iż mnie nie słucha, bo ma w uszach słuchawki, to i tak gadałam. Miałam taka potrzebę… Gdy dotarliśmy na miejsce nie mogłam ukryć mojego szczęścia. Wypadłam z samolotu i rozejrzałam się wokoło. Tak, to znajome lotnisko, znajome budynki, nawet wiatrak obracał się w tą samą stronę, co w dzień wyjazdu do Londynu. Przytuliłam Paulę, na co się zaśmiała. Też mnie objęła i wpatrywałyśmy się w linię horyzontu.

-Wreszcie Polska… - odezwałam się.

-Tak – westchnęła – Ale chodźmy już, bo nie chcę mi się tu siedzieć do wieczora. A poza tym… Jestem głodna.

Zaśmiałam się. Zdało mi się to na dziwne, bo dawno tego nie robiłam… To znaczy prawdziwie się nie śmiałam. Wyszłyśmy z lotniska. Ruszyliśmy w kierunku warszawskiego hotelu. Nie mogłam zobaczyć się z rodziną, gdyż mieszkali 400 km dalej. W hallu Paul dał nam karty-klucze do pokojów. Podążyłam za resztą do windy.

-No to pa! – rzuciła Paula i zniknęła w pokoju.

Reszta zrobiła tak samo. Na korytarzu zostałam sama z Harrym. Obojętnie otworzyłam drzwi. Moim oczom ukazał się piękny pokój. Wszędzie poprzyczepiane były małe lampki, co dawało uroczy efekt. Słodkie obrazki na ścianach, rodzinna atmosfera, można by rzec. Weszłam do środka. Na wszystkich szafkach, stołach, krzesłach, parapetach ustawione były małe świeczki. Oprócz tego, co rusz ustawione były wazony z tulipanami. Uśmiechnęłam się, gdy poczułam przyjemne dreszcze spowodowane jego dotykiem.

-Zaraz wracam – wyślizgnęłam się z jego objęć i pobiegłam do pokoju obok. Wpadłam bez pukania. Pokój Paulii i Nialla był normalny. Żadnych romantycznych dodatków, ani nic. Zwykłe pomieszczenie w 5-gwiazdkowym hotelu.

-Sorry – wydusiłam i wróciłam do siebie.

Loczek akurat grzebał w swojej walizce.

-Dziękuję… - szepnęłam zamykając drzwi.

Ten obdarzył mnie najsłodszym uśmiechem na świecie. Szybko pokonałam dzielącą nas odległość i wpadłam mu w ramiona. Omamiona zapachem jego perfum zatonęłam w jego objęciach.

-A ja przepraszam – wypowiedział chowając twarz w moich włosach.

-Ja ciebie też.

-A ty za co? – zaśmiał się.

-Za to, że zwiałam z łazienki i usiadłam z Paulą.

W odpowiedzi dostałam czułego buziaka w usta.

-Nie gniewam się – przybliżył się - Chociaż przyznam, że kusiłaś… - przygryzł wargę, a ja się roześmiałam.

-Jestem zmęczona – westchnęłam – Nie obrazisz się, jak pójdę się położyć?

-Nie, bo pójdę z tobą – podskakiwał dotrzymując mi kroku.

-Jesteś w Polsce i jest wcześnie. Nie chcesz iść na spacer, albo pogadać z resztą? Nie musisz być ze mną przez cały czas…

-Ale ja chcę! – poprawił sobie grzywę i wskoczył na łóżko, ciągnąc mnie za sobą – A na zwiedzanie będziemy mieli jeszcze tydzień czasu.

-Kocham cię...

-Zapamiętaj - pogroził mi placem - Że ja ciebie bardziej.

___________________________________________________

No witam zacnych czytelników! :D Mam nadzieję, że rozdział się podoba? Teraz ja będę wstawiała kilka następnych xd. I mówię Wam, że pojawi się kolejny przy 10 komentarzach! A tak w ogóle, to jak tam szkoła? Ja dopiero pierwszy tydzień, bo wymiana była. Od poniedziałku byłam wzorową uczennicą, ale na niemieckim myślałam, że nie wyrobię! Tak mnie wkurzyła ta debilka od niemca, że myślałam, że jebne jej krzesłem! :/ O.K. Nie będę sobie psuć weekendu pisaniem o niej. Przede mną mnóstwo pracy! Nauka na bieżąco, projekt, prezentacja na geografię (przynajmniej dobrze, że o Egipcie) dodatkowy angielski i kółka zainteresowań po lekcjach. Dużo jak na mnie, ale dam radę, bo muszę pokazać kujonom, gdzie ich miejsce!!! Chłopak z mojej klasy miał NAJWYŻSZĄ średnią ze szkoły! ;ooooooo Ale się rozpisałam :D No to na tyle xd.

Natt. xX.