Rozdział 48.

~~~~~~perspektywa Natie~~~~~~

Stałam patrząc na oddalone góry. Taki spokój, rodzina w komplecie. Brakuje mi tylko dwóch rzeczy: Harrego i zdrowia. Ktoś przytulił mnie od tyłu. Odwróciłam się i w oczach od razu pojawiły się w nich iskierki.

-Harry… - szepnęłam i mocno się do niego przytuliłam.

-Cześć słonko – powiedział i uśmiechnął się.

-Myślałam, że święta chcesz spędzić w domu z rodziną.

-Ty jesteś moją rodziną…

Spojrzałam za niego i szybko pocałowałam go w policzek.

-Ohh… Tylko tyle? Za tyle godzin drogi…?

Wzięłam go za rękę i poprowadziłam za ścianę, ale on pociągnął mnie szybko na sofę tak, że wylądowałam na jego kolanach. Pocałunek przerwała nam Paula.

-Sorry, że przeszkadzam, ale my tu chcemy rozpakować prezenty!

-Cholera! – przeklęłam – Przecież prezenty dla nich zostawiłam w Londynie… - Paula się tylko uśmiechnęła.

-Zabrałam na wszelki wypadek! – krzyknęła biegnąc do wielkiej, pachnącej choinki.

-Ale obiecaj mi, że swój prezent odpakujesz, gdy będziemy w pokoju – zażądałam.

-Jak sobie życzysz księżniczko – uśmiechnął się.

Lou razem z bratem Pauli skakali z radości wokół drzewka. Razem z przyjaciółką postanowiłyśmy dać swoim chłopakom podobne prezenty. Złożyłyśmy się na kupno prezentów dla przyjaciół. Baa! Ale nie byle jakich…

-No nie! – krzyknął Liam – Widelco-słomka wysadzana diamentami! I kto powiedział, że trzeba jeść zupę bezsensowną łyżką? – zaczęliśmy się śmiać.

-OMG! Automatyczny grzebień! Tylko wybierasz fryzurę i samo cię czesze!!! Nawet nie musisz nic poprawiać!

Lou dostał koszulę w paski Versace i grę. Ale nie byle jaką. Była ona jedyna na całym świecie. Zleciłyśmy komputerowcowi, żeby ją stworzył. Wojownikami były marchewki i była ona w 3D. Brat Pauli dostał podobną. Harry i Niall położyli swoje prezenty na stole czekając, aż będziemy sami. Ja otrzymałam wielkie pudło pełne sukienek znanych projektantów, a Paula tajemniczą kopertę. Gadaliśmy jeszcze chwilę testując nowe gadżety. Około 22:00 babcia i rodzice moi i Pauli pojechali do domu babci. My razem z dwoma ciociami, wujkiem i chłopakami zostaliśmy. Niall był w pokoju z Pauline, Harry ze mną, a Lou, Zayn i Liam mieli jedną, ale wielką sypialnię. Wszyscy poszliśmy do siebie.

-Ja idę do Pauli, a ty w tym czasie otwórz swój prezent… - uśmiechnęłam się i wyszłam.

Skierowałam się do pokoju obok. Gdy weszłam Niall skakał, a Paula się śmiała.

-Widzę, że dostałeś swój prezent? – zaśmiałam się.

-Tak! Dzięki, że jej pozwoliłaś. – podbiegł do Pauli i zaczął ją ściskać.

-Wooooooohoooooooo! Wooooo! – krzyczał Harry i po chwili przybiegł do nas z rękami w górze – Naprawdę się zgadzasz?! – krzyknął.

-Tak – zaśmiałam się, a on wziął mnie na ręce i zakręcił dookoła.

Prezentem dla chłopaków były klucze od mieszkania, w których mieliśmy razem mieszkać. To znaczy ja z moim chłopakiem w osobnym i moja przyjaciółka ze swoim w osobnym.

-Będziemy razem mieszkać, Boże! Jak ja się cieszę! – krzyczał.

-My osobno i oni osobno – powiedziałam.

-No to jeszcze lepiej!!! – ponownie mną zakręcił.

-A nie szkoda ci, że nie będziesz mieszkał już z chłopcami? – zapytałam, bo wcześniej o tym nie myślałam.

 -Hm… Może trochę, ale będą nas odwiedzać. A to, że zamieszkamy razem mi to wynagrodzi…

-Ej! – wpadłam na pomysł – Ten apartamentowiec dopiero zbudowali, więc może wszyscy w nim zamieszkamy? – zapytałam – Zdaje mi się, że nie zdążyli wyprzedać wszystkich mieszkań, a na jednym piętrze jest ich 6, więc…?

-Jesteś genialna! – pocałował mnie w czoło – Idę zapytać chłopaków! – krzyknął i zniknął w hallu.

-Dobra, to ja już nie przeszkadzam – spojrzałam na zapatrzoną w siebie parę, uśmiechnęłam się i wyszłam.

W pokoju obejrzałam się w lustrze. Przyszedł Harry i powiedział, że Lou gada z Eleonor i ona chce mnie podpytać o parę rzeczy. Poszłam do chłopaków. El była na głośniku, ale nikt oprócz mnie i jej się nie odzywał.

-No dobra, to ja już idę i oddaję ci Louisa.

-O.K. Natie czekaj! – krzyknęła.

-Co?

-Powiedziałaś, no wiesz… Powiedziałaś już Harremu – nie zdążyłam jej przerwać, bo dokończyła – O tym raku? – powiedziała ciszej.

Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Najbardziej przerażały mnie zielone oczy, które w jednej chwili przepełnił smutek.

-El… - zaczęłam – Ty jesteś na głośniku! – wydukałam.

-OMG! Przepraszam!!! – krzyknęła.

-O co chodzi z tym rakiem? – zapytał zdezorientowany Liam.

Szybko wyszłam z pomieszczenia w kierunku mojej sypialni. Harry wybiegł za mną. Łzy leciały mi ciurkiem. Chłopak dogonił mnie, gdy szłam w stronę łóżka.

-Wytłumacz o co chodzi! – zażądał, oczy miał pełne łez.

-Umieram, nie rozumiesz?! Umieram… - zapadła cisza.

-Nie… To nieprawda… Powiedz, że to nieprawda! – krzyknął.

Stojąc przy ścianie odwróciłam głowę. Po chwili przytulił mnie i razem płacząc osunęliśmy się po niej. Czułam się bezpiecznie w jego ramionach, ale nawet one nie powstrzymają tej choroby.

-Dlaczego? Dlaczego mi nie powiedziałaś…? – zapytał po chwili.

-Bałam się twojej reakcji… Ale to i tak nie ma większego znaczenia, bo i tak to by się stało… - płakaliśmy.

-Czy jest jakaś sza…

-Nie ma. Nic nie mogą zrobić – przerwałam mu.

-Nie chcę cię stracić – szepnął – Nie chcę…

Siedzieliśmy tak pod tą ścianą trochę czasu.

-Nie możemy się tym tak zamartwiać – powiedziałam próbując wstać.

-Jak ja mam się nie zamartwiać, jak coś takiego może ci się stać?!

-Nie może, tylko stanie…

-Nie mów tak! – krzyknął – Nie zostawiaj mnie… - szepnął.

-Żyjmy tak, jakby nic miało się nie wydarzyć – poprosiłam – Nie chcę spędzić resztki życia na zamartwianiu się…

Poszłam pod prysznic i przebrałam się w piżamę. Zmyłam makijaż, umyłam zęby i rozczesałam włosy.

-Nie mówmy już o tym, dobrze? – zapytałam, gdy Harry szedł także się odświeżyć.

-Dobrze słonko – powiedział niechętnie, pocałował mnie w czoło i poszedł do łazienki.

Nadal czesałam włosy przyglądając się sobie w lustrze. Zaczęłam zaplatać kłosa i w tym czasie Harry wyszedł z łazienki.

-Idę na chwilę do Pauline… Zaraz wracam – powiedziałam.

-Ale wróć szybko! – krzyknął, po czym wyszłam.

Szłam powoli cały czas zaplatając włosy. Otworzyłam drzwi. Oboje rozmawiali na łóżku.

-Możemy pogadać? – zapytałam, a Paula skinęła głową.

-To ja nie będę przeszkadzać – powiedział Niall i zaczął wstawać.

-Zostań, nic nie zrozumiesz, bo będę mówiła po polsku – uśmiechnęłam się – Harry wie o chorobie…

-No nareszcie mu powiedziałaś! – odetchnęła z ulgą – Jak to przyjął? – mówiła smutno.

-El się wygadała. Była na głośniku, ale myślała, że nie i zapytała, czy powiedziałam mu o raku.

-O jacie! – wydusiła – Mogę? – zapytała wyciągając ręce w stronę warkocza.

-Jasne – odpowiedziałam, a ona zaczęła go dalej zaplatać.

-No i co dalej?

-Nic, a co ma być…? – zapadła cisza – Paula?

-No?

-Ty robiłaś już to z Niallem? – walnęłam prosto z mostu, a ona się tylko uśmiechnęła i spojrzała na chłopaka zajętego grą– Odpowiedz! – zażądałam po chwili.

-No, a co mam ci mówić?

-Nie ważne… Przecież jesteś młodsza, to pewnie n…

-Tak – palnęła.

-Żartujesz?! – zaśmiałam się – OMG! Młodsza, a taka doświadczona… Kiedy?

-Nie ważne…

-WOW! – oniemiałam ze zdumienia.

-A ty i Harry? – zapytała, a ja zesztywniałam i po chwili pokręciłam głową -No nie mów, że on nie chciał! – zaśmiała się – On?!

-No właśnie on chciał…

-Aaaa… - zaczaiła – Ale ty nie chciałaś – zaśmiała się znowu – Od kiedy ty taka nietykalna? – zapytała.

-Jak od kiedy?! Przecież ja nigdy…

-No wiem, tylko żartuję… - milczałyśmy.

-Fajnie było? – zapytałam, a ona zaczęła się śmiać – Ałaaa! Ciągniesz mnie za włosy!

-Sorry… - powiedziała i zaczęła związywać gumką końcówkę kłosa – Normalnie. Kiedyś ci opowiem… Ale nie na siłę – ostrzegła – Jak nie jesteś gotowa, to po prostu mu to powiedz… No wiesz, żebyś nie czuła się zgwałcona! – zaśmiała się po raz setny tego wieczoru.

-Aleś ty mądra… - powiedziałam z ironią – Dobra, spadam. Dobranoc!

-Pa! Ale pamiętaj, nic na siłę!

Zamknęłam drzwi i ruszyłam w stronę sypialni. Weszłam, nikogo nie było. Znowu zaczęłam przyglądać się swojemu odbiciu ze wszystkich stron. Żałowałam, że nie jestem w ciąży i nie mogę teraz urodzić, bo przynajmniej zostawiłabym pamiątkę po sobie… A tak…? Położyłam się do łóżka i myślałam o tym, co się wydarzyło od czerwca do chwili teraźniejszej. Przyszedł Harry. Wślizgnął się cicho pod kołdrę. Odwróciłam się do niego i przytuliłam.

-Nie śpisz jeszcze? – zapytał.

-Nie mogę…

-Ja też – jego głos był wyraźnie inny.

-Płakałeś? – zapytałam unosząc się lekko i opierając na łokciu.

Odpowiedział ciszą i mocniej mnie przytulił.

-Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie – szepnął.

-Będziesz musiał sobie poradzić… - powiedziałam – Obiecaj, że przypilnujesz czasem Paulę.

-Nie…

-Dlaczego?

-Bo jeśli ciebie już nie będzie, to ja też nie mam po co istnieć.

Zapaliłam lampkę i spojrzałam na niego.

-Ty nie wiesz, co mówisz – mówiłam drżącym głosem – Życie to dar, nie możesz go zmarnować. Pomyśl o swojej rodzinie, naszych przyjaciołach… To zaboli ich 2 razy bardziej, bo stracą dwie osoby i do tego jedną niepotrzebnie.

-A ty pomyśl, jak ja będę się czuł, gdy… - głos mu się załamał – Gdy już cię nie będzie. Wszystko już nie będzie miało sensu, rozumiesz mnie?

-Nie – odpowiedziałam krótko i odwróciłam się do niego plecami, ocierając łzy – Nie rozumiem…

Odwrócił mnie do siebie z powrotem i głaskał mnie delikatnie po mokrym od łez policzku.

-Będzie dobrze – powiedział po chwili – Nie możemy myśleć inaczej, ty nie możesz się poddać. Obiecaj, że tego nie zrobisz… - poprosił.

-Dobrze – odpowiedziałam i pocałowałam go.

Czułam, że może powrócić ta chwila z nocy, gdy byliśmy w Holmes Chapel. Nie myliłam się, lecz znowu zareagowałam tak samo. Myślałam, że jestem już gotowa, ale nie… Jemu to jednak nie przeszkadzało. Pozostaliśmy przy całowaniu, swoim dotyku i obecności. Gdy oderwaliśmy się od siebie położyliśmy się wsłuchując się w nasze oddechy.

-Kocham cię… - szepnął, gdy już zasypiałam.

-Ja ciebie też – odpowiedziałam i pogrążyłam się we śnie.

____________________________

Heej!

A więc ten rozdział wstawiłam dzięki Agatce, która chyba zabiłaby mnie jeśli bym tego nie zrobiła. Dzięki :*

Po 2, trochę ważniejsza informacja:...

Ja i Natie pogodziłyśmy się.

trololo tak, tak. już parę tygodni temu także blog będzie kontynuowany :)

Poza tym dziś jak wstawiałam rozdział, robiłam ostatnie poprawki i jak dopisywałam niektóre fragmenty dotarło do mnie jak bardzo zżyłam się z tym opowiadaniem i jak bardzo uwielbiam je pisać. Przykro mi strasznie, że nie mam na to wystarczająco czasu. Teraz oprócz mojego zabiegania doszły problemy zdrowotne, dlatego już w ogóle nie umiem wszystkiego pogodzić. Ale no nic, muszę rozwinąć wątek Pauli i Nialla i obiecuję, że się postaram.

I love you all so much ♥ - Paula xx